♡รีวิวงานพิเศษที่ญี่ปุ่น แบบโหดมันฮาน้ำตาไหล (ร้านอุด้ง)Part 1♡
こんにちは💗 สวัสดีผู้อ่านทุกท่านค่ะ วันนี้ดิฉันจะมาเล่าให้ฟังถึงประสบการณ์การทำงานพิเศษในประเทศญี่ปุ่นในช่วงเรียนปริญญาโทค่ะ บอกเลยว่าทำมาเป็นสิบ ๆ งาน 😂 แม้จะได้ทุนทุกเดือนก็จริง แต่ไม่พอกับค่าใช้จ่ายที่ญี่ปุ่น ขึ้นชื่อว่าญี่ปุ่นทุกคนก็ทราบกันดีว่าอะไรๆก็แพง😢 ถ้าจะอยู่บ้านแล้วนั่งรอทุนอย่างเดียว คงไม่พอประทังชีวิต ไหนจะค่ารถไปโรงเรียน ไหนจะค่าหนังสือเรียน ค่าอาหารอีก TT
วันนี้ดิฉันจะมาพูดถึงประสบการณ์ทำงานใน”ร้านอุด้ง” เรียกได้ว่าเป็นงานพิเศษงานแรกในการใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่น มีทั้งเกือบถอดใจกลางคัน มีทั้งเรื่องป๊อปปี้เลิฟ ฯลฯ จะเป็นยังไงนั้นไปอ่านกันเลยค่ะ
🌸ตอนที่ 1 สัมภาษณ์งาน🌸
↑↑↑↑ชุดยูนิฟอร์มแรกในชีวิต↑↑↑↑
ตอนที่ไปถึงญี่ปุ่น พอเริ่มปรับตัวได้สัก 1 อาทิตย์ เนื่องจากลองคำนวณดูแล้วพบว่า ทุนไม่น่าพอค่าใช้จ่ายของทั้งเดือน แถมเงินเก็บที่เอามาก็ค่อยๆลดน้อยลงไปเรื่อยๆ เพราะค่าใช้จ่ายในการย้ายจากประเทศเยอะมาก ค่าห้องพัก ค่าเดินทาง ค่าซิมโทรศัพท์ ฯลฯ พูดง่ายๆคือแห้งไปหมด กระเป๋าตังค์นั้นหรือคือปลาหมึกย่าง แบนมากกกก เลยลองเปิดเว็บหางานดู แล้วสมัครไปหลาย ๆ งาน พอเราสมัครไปปุ๊บก็จะมีคนจากทางร้านโทรมาหาเรา ซึ่งดิฉันโดนปฏิเสธประมาณ 4 ร้าน หลังจากตอบคำถามที่ถูกคนปลายสายถามว่า
“อยู่ญี่ปุ่นมานานเท่าไหร่แล้วคะ”
“ 1 สัปดาห์ค่ะ”
“ อืมม ต้องขอโทษด้วยค่ะ จะทำงานที่ร้านเราต้องอยู่ญี่ปุ่น 1 ปีขึ้นไป “
จบเลยยยยย ตอนนั้นงอนมากกกก เพราะว่าระดับภาษาญี่ปุ่น( ณ ตอนนั้น)ของเราก็อยู่ที่ N2 แล้ว เจ็บใจที่เราไม่ได้งานด้วยเหตุผลแค่นี้ แล้วดิฉันก็ไปเจอรับสมัครของร้านอูด้งร้านหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านที่เคยไปบ่อยๆสมัยมาแลกเปลี่ยนแบบ 1 ปี ตอนนั้นเนี่ยแอบคิดหลายๆอย่างเหมือนกัน เพราะว่าร้านอุด้งที่ว่า อยู่ห่างจากบ้านเราประมาณ 1 ชั่วโมง(เดินทางด้วยรถเมล์) แต่ก็ลองเสี่ยงดวงดู คัมม่อน ๆ ๆ โอ้เบบี้ ให้อูด้งทำนายกัน
↑↑↑↑สถานีนาโกย่า↑↑↑↑
พอสมัครไปได้ 1 วัน ทางร้านก็โทรมา ปกติแล้ว คนญี่ปุ่นเวลาพูดอะไรที่เป็นทางการเขาจะมีภาษาที่สุภาพขึ้นไปอีกขั้นเรียกว่า 敬語 (เคโกะ) ซึ่งเป็นภาษาปราบเซียนเพราะทั้งยาวทั้งยาก แต่เราคิดว่าผู้จัดการร้านนี้น่าจะเห็นว่าเราเป็นเด็กชาวต่างชาติ คงเป็นห่วงว่าเราจะฟังไม่เข้าใจถ้าใช้ภาษาแบบนั้น เลยพูดกับเราแบบง่ายๆ เป็นคำ ๆ (ซึ้งมาก ๆ TT) แล้วก็นัดให้เราไปสัมภาษณ์อีก 2 วันถัดไป พอถึงวันจริงเราก็เตรียมพาสปอร์ตและบัตรชาวต่างชาติไป ผู้จัดการก็เอาใบมาให้กรอกว่าเราเคยทำงานอะไรมาบ้าง เบอร์โทรศัพท์ ที่อยู่ ข้อมูลต่างๆ แล้วก็ถามเราว่าทำไมถึงมาสมัครที่ร้านนี้ เราก็ตอบไปว่า
เพราะว่าเมื่อ 3 ปีที่แล้วดิฉันเคยมาแลกเปลี่ยนที่จังหวัดนี้ และปกติเราไม่ชอบอูด้งแต่เราถูกปากกับอุด้งของร้านนี้ เราเลยมาร้านนี้บ่อยมากในตอนนั้น การกลับมาครั้งนี้ถ้าได้เข้ามาทำงานก็คงจะมีความสุขมากค่ะ
เป็นไงคะ คำตอบนางงามขวัญใจมากค่ะ มงร้านอูด้งต้องลงแล้วว 😁😁 เป็นไปตามคาดค่ะ พอได้ฟังคำตอบผู้จัดการก็ยิ้มหน้าบานมาก
หลังจากกรอกข้อมูลเสร็จ ผู้จัดการก็พาเราทัวร์ร้าน พร้อมกับแนะนำทุกคนในร้านว่า “นี่พนักงานใหม่ของร้านเราจ้าาา” ตอนนั้นเอาจริงๆคือแอบงง เพราะเราเพิ่งสัมภาษณ์จบไปเอง 555 แล้วสรุปเราก็ได้งานค่ะ💕 ผู้จัดการก็ให้เราลงตารางช่วงเวลาที่สามารถมาทำงานได้ แล้วก็ขอร้องเราว่า “เธอเป็นเด็กใหม่ ก่อนอื่นอยากให้ลงกะเช้า เพื่อเรียนรู้งานตั้งแต่ต้น 9:00 น มาไหวไหม” เราก็แอบคำนวณเวลาเพราะบ้านเราอยู่ไกล ก็ต้องตื่นประมาณ 05:30 นหรือ 06:00 น ขึ้นรถมีตอน 7 โมงนิดๆเพื่อที่จะได้มาถึง 8:00 นิดๆและมีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวก่อนทำงาน ใจตอนนั้นแอบฝ่ออยู่เหมือนกัน แต่เพื่อเงินแล้วเราทำได้ 555 ก่อนกลับผู้จัดการร้านยื่นกระดาษให้เราสองใบ ซึ่งมีภาพเมนูทั้งหมดของร้านพร้อมราคากับส่วนผสมว่าใส่อะไรเท่าไหร่บ้าง แล้วบอกเราว่า “เจอกันครั้งหน้าต้องจำได้แล้วนะ”
เอ่อ… ผู้จัดการคะ ครั้งหน้าของผู้จัดการวันมะรืนนี้เองนะ จะจำได้มั้ยยย TT——-TT
↑↑↑↑40 กว่าเมนู ภายใน 2 วัน↑↑↑↑
🌸ตอนที่ ２ เรียนรู้งาน🌸
แม้จะผ่านมาเกือบ 3 ปีแล้วแต่เรายังจำวันแรกที่เข้าไปฝึกงานที่ร้านได้ คนสอนงานเราเป็นเด็กนักศึกษาอายุอ่อนกว่าเราประมาณ 4-5 ปี นางก็ให้เราทำความสะอาดร้าน(ถูพื้น เช็ดโต๊ะ เคาะฝุ่นออกจากพรม เอาถุงขยะใส่ในถังขยะ)เติมเครื่องปรุงตามโต๊ะ ทำโอนิกิริ ประมาณ 20 กว่าก้อน ทำอินาริ(ข้าวซูชิห่อในฟองเต้าหู้) อีก 16 ชิ้น เตรียมอุ่นหมูกับเนื้อ ทุกอย่างที่บอกนี้จะต้องทำให้เสร็จก่อนร้านเปิดซึ่งมีเวลาทั้งหมด 20 นาที ใช่ค่ะ 20 นาทีเท่านั้น ตอนนั้นเหมือนกับตัวเองกำลังอยู่ในวาไรตี้แข่งขันจับเวลา คือต้องวิ่งเท่านั้นค่ะถึงจะทัน
ถึงเวลาเปิดร้าน หากมีลูกค้าเข้าร้านมา พนักงานคนไหนที่เห็นก่อนจะต้องพูดว่า “いらっしゃいませ(ยินดีต้อนรับค่ะ)” แล้วเราก็ต้องพูดตาม นึกออกไหม เหมือนเสียงเอคโค่ไมค์ในวัด อิรัชชัยมะเสะ เสะ เสะ กันไปเป็นทอด ๆ ช่วงเช้าลูกค้ายังน้อย เราได้มีโอกาสจับเครื่องจ่ายเงิน ดูการทำงานของเครื่อง พร้อมกับดูแลเครื่องล้างจานที่อยู่ข้างหลังไปพร้อมๆกัน ใช่ค่ะ อย่าคิดว่าได้จับแคชเชียร์แล้วทำอย่างอื่นไม่ได้😂😂
เนื่องจากร้านนี้อยู่ใกล้กับสถานีรถไฟใหญ่ของจังหวัด ทำให้มีลูกค้าแน่นมากในช่วงเที่ยงกับช่วงเย็น การทำแคชเชียร์ของร้านนี้ ไม่ใช่ว่าเราสแกนบาร์โค้ด หรือดูใบเสร็จแล้วคีย์ข้อมูล ลูกค้าจะสั่งอุด้งที่เคาน์เตอร์ด้านหน้ามาก่อน พร้อมกับหยิบเทมปุระหรือโอนิกิริมาด้วย เราต้องดูในถาดของลูกค้าว่าเขาสั่งอะไรแล้วเป็นคนคีย์ข้อมูลเข้าไป กฏคือห้ามถามว่าลูกค้าสั่งอะไรมา เข้มมากแม่ 😂 นี่วันแรกหรอ TT—-TT แต่โชคยังดีอยู่บ้าง คนที่อยู่เวรวันนั้นทุกคนใจดีหมด เราทำผิดก็สอนเราไม่ได้ดุอะไร วันนั้นจำได้ว่าใส่เมนูลูกค้าผิดๆถูกๆ เพราะยังไม่ชิน ผิดไซส์บ้าง ผิดเมนูบ้าง ผิดจำนวนบ้าง รุ่นพี่มาดูประมาณเกือบ 10 รอบ 😂 ตอนเริ่มเข้า 11:00 น จากที่ร้านกำลังว่างๆอยู่ ลูกค้าก็ทยอยกันมาเรื่อยๆ จนแถวยาวออกไปนอกร้าน แล้วยังยาวต่อไปถึงหลังร้าน ภาษาญี่ปุ่นของเราเวลาพูด ณ ตอนนั้นยังไม่ได้ไวมาก เราพูดค่อนข้างช้า ทำให้แถวแคชเชียร์ตอนนั้นยาวมากจนคนลวกเส้นต้องหยุดลวกรอเราคิดเงินลูกค้าให้เสร็จก่อน ยังรู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้ 😂😂 ช่วงกลางวัน 1 ชั่วโมง ลูกค้าเข้าร้านประมาณ 100 คน เรายืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ดื่มน้ำเลย คิดเงิน พร้อมกับล้างจานไปด้วย ตอนนั้นคือเริ่มมึนหัว เริ่มหิวข้าว แล้วรุ่นพี่ก็เดินมาบอกว่า “นานะจัง ได้เวลากลับแล้ว” ก็หันไปดูนาฬิกาก็เที่ยงพอดี ใช่ค่ะ ทั้งหมดที่ทำมานี้ 3 ชั่วโมง 😂 แล้ววันอื่นที่ฉันลงไป 6 ชั่วโมงล่ะ 😲 โอ้แม่เจ้า ไม่อยากจะคิดดดดดด
อินาริ(ข้าวซูชิห่อในฟองเต้าหู้)
CR:：Cookpad
🌸ตอนที่ ３ ร้องไห้ครั้งแรกกับงานพิเศษ🌸
พอผ่านไปได้ซัก 3 เดือน เราก็เริ่มชินกับงาน แม้จะมีผิดพลาดไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ถูกมองเป็นเรื่องใหญ่ อาจจะเป็นเพราะว่าทุกคนใจดีมากจริงๆ ยังซึ้งใจมาถึงทุกวันนี้ การพูดภาษาญี่ปุ่นของเราเร็วขึ้นมากๆ เหมือนเรากดดันทุกครั้งที่ได้ทำแคชเชียร์ ว่าถ้าเราพูดช้า อุด้งก็จะเย็นแล้วมันก็จะไม่อร่อย ลูกค้าก็จะไม่พอใจ เราพูดไวกว่าเดิมประมาณ 2 เท่า หลายๆคนอาจจะสงสัยว่า มันจะต้องพูดอะไรเยอะขนาดนั้นเลยหรอ มาเดี๋ยวเราจะบอกว่าต้องพูดอะไรบ้าง
‘‘いらっしゃいませ こんにちは お会計失礼いたします”
ยินดีต้อนรับค่ะ สวัสดีค่ะ ขออนุญาตคิดเงินนะคะ
“かけうどんの大一つ と いなり一つと 海老天一つですね ありがとうございます”
รายการอาหารมีอุด้งไซส์ใหญ่ 1 ที่ อินาริ 1 ชิ้น แล้วก็เทมปุระ 1 ชิ้นนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
“以上で、520円でございます”
รวมทั้งหมด 520 เยนค่ะ
“1000円お預かりいたします”
รับมา 1000 เยนค่ะ
“480円とレシートのお返しです”
เงินทอน 480 บาทกับใบเสร็จค่ะ
“ありがとうございます ごゆっくりどうぞ”
ขอบคุณมากค่ะ เชิญรับประทานตามสบายค่ะ
นี่คือสำหรับลูกค้า 1 คนเท่านั้น และด้วยความที่ ที่นี่เป็นร้านแฟรนไชส์ ต้องทำมาตรฐานเดียวกันหมดทุกที่และทุกคนไม่เว้นแม้แต่เรา นึกภาพออกไหมว่าวันแรกที่เราเข้ามาทำงาน มันหินแค่ไหนสำหรับเรา เรากรีดร้องในใจหลายครั้งมาก แบบ อ๊ายยยยยย ฉันจะผ่านวันนี้ไปได้ไหมเนี่ยยย 😂😂
มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ช่วงนั้นเราก็ยังเข้าทั้งกะเช้าแล้วก็กะบ่าย โดยกะเช้าเราจะได้เข้าตรงกับคุณป้าคนหนึ่ง ซึ่งแกชอบหงุดหงิดใส่เรามากกก แบบไม่ทราบสาเหตุ แต่เราก็ไม่ได้อะไรนะ มีแบบหงอย ๆ บ้าง เพราะว่าบางทีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแกถึงหงุดหงิดเยอะ วันที่เกิดเรื่องเป็นวันที่มีลูกค้าเยอะ ร้านเราเวลาคีย์ข้อมูลผิด แบบปริ้นใบเสร็จออกมาแล้วเรียบร้อยแล้วจำเป็นที่จะต้องคีย์ข้อมูลใหม่ จะต้องเขียนชื่อลงในใบเสร็จที่ผิด แล้วก็บอกว่าผิดตรงไหน วันนั้นเรายืนที่หน้าแคชเชียร์ยาวมาก ตั้งแต่ 9:00 นถึง 13:00 น เราเริ่มหิวข้าวตาลาย ใกล้จะหมดคิวเราแล้ว เราดันคีย์ข้อมูลผิด จากชามเล็กเป็นชามกลาง เราก็รีบบอกคุณป้า เพื่อให้เค้ามาไขเก๊ะ จะได้เอาเงินทอนคืนลูกค้าให้ถูกต้อง เขาก็พูดว่า “อยู่มาจนขนาดนี้แล้ว ยังทำผิดอีกหรอ” เราก็รู้สึกผิดมาก เพราะมันเป็นช่วงยุ่ง พอคืนเงินให้ลูกค้าเสร็จ เราก็จะต้องเขียนใบเสร็จ เรากำลังล้วงไปเอาปากกาในผ้ากันเปื้อน ป้าหันมาแล้วพูดกับเราว่า “เขียนสิ ความผิดของเธอ เธอรีบเขียนสิ”ต่อหน้าลูกค้าหลายคน เรารู้ตัวเลยว่าเราหน้าเสียมาก เหนื่อยก็เหนื่อย แล้วก็มาโดนหงุดหงิดใส่ แถมยังโดนว่าต่อหน้าลูกค้าอีก ตอนนั้นเนี่ย เสียใจมากนะ แต่น้ำตายังไม่มา😂 10 นาทีสุดท้ายของการทำงานกะนั้น คือใจพังมาก ในใจตอนนั้นคิดตลอดเลยว่า
“เราต้องไม่ทำผิดพลาด เราต้องทำทุกอย่างให้ดีและไว จะได้ไม่รบกวนคนอื่น”
ในขณะที่กำลังใจของเราใกล้จะหมด มีลูกค้าคนหนึ่งเป็นผู้ชายวัยประมาณ 60 ปี ไว้ผมยาวถึงกลางหลัง ใส่หมวกและเสื้อผ้าแบบแนวเรกเก้ ใส่กางเกงสีม่วง เดินมาพร้อมกับถาดอุด้ง “รบกวนด้วยครับ” เราพูดเหมือนเดิม พูดไวๆ เพราะกลัวว่าลูกค้าจะรอนาน พอเราพูดคำว่า “เชิญทานตามสบายค่ะ” จบ ลูกค้ายิ้มแล้วบอกเราว่า “คุณพนักงานนั่นแหละ ทำตามสบายบ้าง เหนื่อยใช่ไหม สู้ๆนะ” แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ หลังจากได้ยินคือความอดทนของเราทั้งหมดพังทลาย น้ำตามาเลยอ่ะ แต่ยังแอบกลั้น ๆ ไว้ พอได้พักเราก็ไปแอบร้องไห้ต่อ คือมันดีใจแล้วก็ประทับใจ เพราะคำพูดประโยคเดียวประโยคนั้น ทำให้เราทนทำงานที่นั่นได้ประมาณปีครึ่ง (บางวันมีนะคะ ที่เข้ากะแค่สองคน แล้วคนหนึ่งไปเข้าห้องน้ำ เราต้องทำทุกหน้าที่ ตั้งแต่รับออเดอร์ ลวกเส้น คิดเงิน ล้างจาน อุ่นของ 😂 ) คุณลุงคนนั้นได้สอนเราด้วยคำพูดประโยคเดียว เราเริ่มชื่นชมคนอื่นมากขึ้น ใครทำอะไรผิดพลาดก็ไม่หงุดหงิดใส่ เพราะเราไม่รู้ว่าคนคนนั้นเจออะไรมาบ้าง คำพูดดีๆจากเราเพียงประโยคเดียว อาจจะช่วยต่อชีวิตหรือเป็นกำลังใจให้กับใครอีกหลายคนก็ได้ 🙂
สีส้ม ๆ ที่เขียนข้างล่างคือตารางงานของเราค่ะ แน่นเอี๊ยดดดด
เป็นยังไงบ้างคะ สำหรับประสบการณ์ครึ่งแรกของเรา เวลาเอามาเล่าแบบนี้ ดูเหมือนจะไม่เหนื่อยไม่หนัก ดูขำ ๆ ฮา ๆ แต่ความจริงแล้ว เราจะหน้ามันเยิ้ม ๆ และวิ่งไปรอบ ๆ ร้านเหมือนคนบ้า 😂 สำหรับเรื่องรัก ๆ ของเรา (อิอิ) และเรื่องดราม่าจนทำให้เราต้องขอลาออกนั้น ติดตามในตอนต่อไปนะคะ สำหรับวันนี้ สวัสดีค่ะ :）
(อ่าน Part 2 แบบเต็ม ๆ ได้ที่ https://nanajapanista.com/lifeinjapan2/)
ปล.ใครอ่านแล้วอยากเมาท์สามารถคอมเมนท์หรืออินบ็อกซ์มาได้ที่ https://www.facebook.com/japanistanana ได้เลยนะคะ
